Iedereen heeft zeker op werkdagen een ochtendritueel. Dit is erin geslopen en in de loop der jaren dieper ingesleten tot ook de kleinste details gedachteloos uitgevoerd worden. Een onderdeel hier uitlaten, brengt ongeluk. Er is een vaste volgorde voor de handelingen in de badkamer, bij het aankleden en het ontbijten. Wie zegt dat dit onzin is, moet tien dagen lang bijhouden welke sok er eerst wordt aangedaan, links of rechts?
Dat bedoel ik dus, gedachteloze handelingen die volledig op de automatische piloot worden uitgevoerd. Kunnen wij deze rituelen aanpassen? Moeizaam, want juist het altijd in dezelfde volgorde uitvoeren, geeft ons zekerheid en rust.
Soms worden wij echter plotseling gedwongen om dit vaste proces radicaal om te gooien. De aanleiding heet in ons gezin Sinne, een Golden Retriever puppy. Sinds enkele weken ons nieuwste gezinslid en afgezien van het rondjes rennen om de tafel met je schoen (die je het eerst wilt aandoen), rugzak of sjaal gaat het prima. De eerste weken bestond het uitlaten uit het open maken van de achterdeur en het wachten tot de behoefte was gedaan. Dit was geen gemakzucht, maar medische noodzaak om geen infecties op te lopen op de voor alle honden toegankelijke uitlaatplaatsen. Na deze week de laatste inenting te hebben gekregen, stonden alle seinen op groen om de wijde wereld in te trekken met een bezigheid waar de Nederlandse taal een werkwoord voor heeft gevonden, genaamd uitlaten.
En met de eerste vervoeging: ik laat uit, begon deze vroege ochtend. En laat een puppy nu totaal geen boodschap hebben aan lang gekoesterde ochtend rituelen. Er moet een andere boodschap worden gedaan en wel onmiddellijk! Slaapdronken begint de wandeling en na de 2e bocht, zie en hoor ik een andere baas van een viervoeter. Met name het horen is geen aangenaam geluid. Aan het diep rochelende geluid te horen, heeft deze hondenbezitter al vele jaren een vaste gewoonte met een pakje sigaretten. Tijdens het vaste ritueel van het besnuffelen door de honden, vertelt hij tussen de hoestbuien door dat zijn hond bijna blind is. Zou de man misschien zijn gaan roken om zijn blinde hond een vast herkenningspunt te geven?
Hoe harder men schreeuwt,
hoe minder er naar deze personen wordt geluisterd.
Veel tijd om daar over na te denken heb ik niet, want verderop in de straat klinkt op luide toon: BINGO, BINGO. Nu gun ik iedereen zijn hobby, maar om nu ‘s-morgens om 7 uur een spelletje bingo te gaan spelen, is wel een heel vreemd ochtendritueel. Hoewel ik natuurlijk niet weet welke hoofdprijs er te winnen is. Het antwoord komt de hoek om stuiven en blijkt een grote loslopende zwarte hond te zijn die waarschijnlijk op de jaarlijkse Bingo avond als poedelprijs is gewonnen en daarom deze bijzondere naam heeft gekregen. Het was waarschijnlijk niet de hoofdprijs, want er was geen hondenriem bij inbegrepen. Mensen die hun hond los laten lopen, proberen hun autoriteitscrisis op te lossen door continue op harde toon de naam van de hond te roepen. Het is bij honden net zo als in de grote mensenwereld. Hoe harder men schreeuwt, hoe minder er naar deze personen wordt geluisterd.
En dan te bedenken dat dit nog maar twee ontmoetingen zijn op de vroege ochtend. Er zullen er de komende jaren nog vele volgen en één ding staat vast. Mijn ochtendritueel is drastisch gewijzigd, maar ik zou het voor geen enkele Bingo prijs willen missen.
