We zijn de schaamte voor het bellen in het openbaar vervoer helemaal kwijt. Toen de mobiele telefoon net zijn intrede had gedaan moest je eerst thuis met gewichten oefenen, voordat je het zware toestel met uitschuifbare antenne, op straat aan je oor kon houden. Nu is het formaat handzamer geworden en kun je er zelfs de muziek van Gers Pardoel uit laten komen.
Toch hield men zich in de beginfase van het mobiel bellen aan bepaalde etiquette regels. Als het mobiele monster begon te bellen (nog zonder keuze ringtone) verwijderden zij zich uit de menigte en voerden op gepaste afstand en zonder dat het hoorbaar was voor de overige omstanders hun, ongetwijfeld, belangrijke gesprek. In de loop der jaren is hier sluipenderwijs verandering in gekomen.
Het is allemaal begonnen in het openbaar vervoer met de 2 stukjes informatie waar de rest van de passagiers kennis van konden nemen: “ik ben nu op station ….. ” en “ben om …… thuis”. Het meest jammere van deze overbodige info is dat het op vol volume wordt meegedeeld. Het lijkt erop dat naarmate de techniek voortschrijdt, het begrip hiervoor afneemt, dat is waarschijnlijk de reden dat de volume knop van de stembanden op 10 gaat alsof we nog de andere neanderthaler aan de andere kant van de grot moeten zien te bereiken met onze stem. Daarnaast is de schaamte weg over alles wat er in het openbaar wordt verteld. Als je geluk hebt en je zit een kwartier in het openbaar vervoer en je medepassagier is binnen een cirkel van 5 meter van je verwijderd en je hoort een ringtone, kun je de hele familieproblematiek in kaart brengen. “Die heeft dat gezegd, hoe is het mogelijk, maar gelukkig heeft de ander toen dat gedaan, onbegrijpelijk toch ???”
Het ergste staaltje van onbeschaamd bellen in het openbaar hoorde ik in de tram in een tijdsbestek van 6 haltes. Naast mij begon de muziek van Gers Pardoel zijn concert met: “ze denkt dat ik bezig ben met haar, denkt dat ik gevoelens heb voor haar”
Aan de andere kant van het gangpad begon een telefoongesprek met het gebruikelijke gezeur over het werk, maar toen kwam de mededeling die de hele tram de oren deed spitsen: “ik moet je wat ergs vertellen”. Zogenaamd heeft niemand dit gehoord, maar in gedachten begint iedereen gelijk de mogelijke meerkeuze antwoorden in te vullen. A: “ik ga scheiden”, B: “ik ben in verwachting van een drieling” of C: “mijn voeten eczeem is weer terug gekomen”.
Gelukkig hoefden we niet lang op de uitslag te wachten. Op volle kracht werd de wereld in geslingerd dat Tante Petra dood gaat. “Erg he, ze belde mij vanochtend om het te vertellen. Het begon met pijn in haar keel. Eerst naar de dokter met een kuurtje. Ging nog niet over, toen doorverwezen naar het ziekenhuis, daar konden ze eerst niks vinden maar het bleek niet in haar keel te zitten, maar was al haar hele lichaam uitgezaaid. Erg he ?”
Gers was ondertussen zo ver met zijn geliefde, dat hij een citytrip aan het regelen was: “ik neem je mee, neem je mee op reis, neem je mee, naar Rome of Parijs”
Gers en de man met de zeis zingen een duet
Hoewel de medereizigers Tante Petra nog nooit gezien hadden en dat waarschijnlijk in de korte tijd die haar nog restte op deze aardbol ook niet meer zouden doen, vonden we het allemaal wel heel erg. De levensverwachting kan ik u helaas niet geven omdat de zender van al deze informatie ook haar eindbestemming had gevonden en uit ons wereldbeeld verdween. In plaats van persoonlijk bij de tante op bezoek te gaan zullen de steunbetuigingen voornamelijk via de sociale media binnen stromen. Voor het begraven/ cremeren hebben we nog geen moderne oplossing (of app) en zullen de familieleden van Tante Petra persoonlijk naar het uitvaartcentrum moeten afreizen, waar de uitvaartleider ongetwijfeld iedereen zal verzoeken om de mobieltjes even op de status “niet storen, ben op begrafenis” te zetten. Magere Hein en Gers gaan over tot een toepasselijke duo speech: “ik neem je mee ee-eh-eh-eeee, ik neem je mee ee-eh-eh-eh-eeee”
Na de plechtigheid is het bij de koffie en cake altijd leuk om alle familieleden weer eens in levende lijve te zien. Hopelijk besluiten ze dat (voordat Tante Petra de laatste adem uitblaast) ook nog in haar bijzijn te doen. Heeft de aanleiding van het plezierige samenzijn er tenminste ook nog wat aan.
Als ik in het vervolg het liedje van Gers hoor, zal ik toch ook even aan Tante Petra moeten denken………
