Trek nooit zomaar ergens een stekker uit

Een jong koppel is op wereldreis en wil graag andere culturen leren kennen. Maar zij komen hierbij letterlijk en figuurlijk grenzen tegen en weten een heel land uit zijn stekker te laten gaan. 

Om alle indrukken tijdens het reizen te kunnen verwerken, is een goede nachtrust van groot belang. Dat was al bekend in de tijd dat wij Hollanders met VOC-schepen de wereldzeeën bevoeren. Het was prima om een lading slaven naar Amerika te vervoeren, maar dan wel met inachtneming van de vaar- en rusttijdenwet. Ons jonge stel is tijdens de wereldreis middenin de nacht in Myanmar aangekomen. Zij controleren of hun wereld stekker past in het plaatselijke stopcontact en vallen doodmoe op het hotelbed in slaap.

Helaas is de rust van korte duur want het hotel ligt naast het plaatselijke monnikenklooster. Nu zijn er verschillende kloosterorden. Er zijn er die de eed van zwijgzaamheid hebben afgelegd en hier kun je een speld horen vallen. Maar er zijn er ook die met luid gezang de gebeden begeleiden. Zij vermoeden dat hun God een afslag verder weg woont. Je moet er toch niet aan denken dat zij later het volgende te horen krijgen. “Sorry, maar uw gebeden zijn niet ontvangen door onze registratie afdeling”.

De monniken in Myanmar sturen hun smeekbedes het heelal in met een echte versterker. Ook handig voor de monniken die nog niet de plaatselijke vestiging van “Beter Horen” hebben ontdekt. De versterker wordt op volle kracht gezet tijdens de dienst en ons jonge paar is gelijk klaarwakker. Hiermee ontwaakt de sluimerende VOC-mentaliteit in de man en hij stormt vanuit de hotelkamer naar het klooster en trekt resoluut de stekker uit de versterker. Er zijn nu eenmaal grenzen in het leven, die niet overschreden mogen worden.

Wij zijn het land van Churandy en Dafne

 “1 tegen 100 in Myanmar”

De monniken verbreken het wereldrecord “uit meditatie kleermakerszit opstaan” en zetten gelijk de achtervolging in. Onze landgenoot laat zien dat wij niet voor niets het land van Dafne Schippers en Churandy Martina zijn en bereikt met 1,4 seconden voorsprong (hand geklokte tijd) het hotel. In het programma “1 tegen 100” heeft hij even geen zin en na de hulplijn van de politie gebeld te hebben, mag hij mee naar een nieuwe hotelkamer met verticale jaloezieën. Belletje trekken is in Nederland niet opgenomen in het wetboek van strafrecht, maar in Myanmar staat er op “Stekkertje eruit trekken” een straf van 3 maanden een straf van 3 maanden. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer.

Maar de stekkertruc is niet nieuw. In een beroemd Studio Sport fragment werd er in een live uitzending per ongeluk een stekker uit getrokken en  Jolanda Sap probeerde in 2011 het onderwerp al op de kaart te zetten. Waarom steken wij onze landgenoot in de cel van Myanmar geen hart onder de riem en gaan ook spontaan stekkers uit stopcontacten halen. Wat te denken van de klopboormachine met betonsplijtfunctie van de buurman op zondagochtend. Ook een optreden van Dries Roelvink zou er enorm van opknappen. Laten we #stekkereruit trending topic maken en het de opvolger van de Pokémon hype maken.

Author: Jaap Rietdijk

Sinds ik columns schrijf bekijk ik de wereld met andere ogen. Meer opmerkzaam, meer vragen stellen en mensen observeren in hun dagelijkse gedrag. Met een andere blik waarnemen levert steeds meer verwondering op. Om het vervolgens op papier te krijgen is soms een moeizaam proces (schrijven = schrappen), maar gelukkig zijn er ook momenten van de bekende flow dat de woorden als vanzelf op het papier komen. Het indrukken van de “Publiceer” knop om de column op de website te krijgen, blijft nog altijd een magisch moment. Het volgende traject van het volgen hoe vaak columns worden gelezen en reacties krijgen levert weer nieuwe energie en inspiratie op. Schijven is een activiteit waarin een verhaal zich afspeelt in mijn hoofd en door van vage schetsen tot het invullen van details, het verhaal overgebracht moet worden naar de gedachtewereld van de lezers. Het uiteindelijke doel is om naast het schrijven van columns een parttime baan als schaapsherder te krijgen. Wat moet er niet mooier zijn om ’s morgens de staldeuren open te doen en met een knapzak met de kudde schapen de hei op te gaan en ’s middags als de kudde rustig aan het grazen is, onder de schaduw van een eikenboom, een nieuwe column te schrijven. Ziet u zich het al (net als ik), voor u?

Share This Post On